သီတမ္းစာ အမွာစကား

ႏိုင္ငံေပ်ာက္နိန္ေရ
ရာစုသစ္ပင္ထက္က
အိမ္မက္တိ
ဖူးပြင့္ရင့္မွည့္ခြင့္မရပဲ
ၾကြီက်နိန္ရေရ....။

အသားနာဖို ့စြာကိုေၾကာက္လို ့
လွီးမထုတ္၀ံ့ေရ
ကြ်န္တံဆိပ္အမာရြတ္တိ
ေဒခႏၶာအရီျပားထက္မွာ
ငါ့သြီးကိုစုပ္ပနာ
အသက္ရွင္နိန္ကတ္ယင့္...။

ႏွာေခါင္းအငွားနန္ ့
အသက္ရွုနိန္ရေရ ငါ့အတြက္
ကမၻာ့လီထုက
အာဟာရတိေပ်ာက္
အိတ္ေပါက္နန္ ့ဖါးေကာက္ေတပိုင္
ရီေရာထားေရ အခ်ိန္ကိုေသာက္ပနာ
နီ၀င္နီထြက္ကို ေကာ္ဆဲလို ့
ယစ္ကြန္ ့ေဆာင္နိန္ရေရ....။

မ်က္စိတိမွဳန္သြားတိက်ိဳးနိန္ေရ ငါ့ကို
ေျပာင္းလဲျခင္းတရားက လက္တို ့လို ့ေခၚပနာ
အာရုံဦးအလင္းနန္ ့
ကမၻာ့ရြာသစ္ကို ဖြင့္လို ့ျပလိုက္ေတနိန္ ့
ေနာက္မက်သိမ့္ဆိုေရ အသိနန္ ့
ေနာက္လာေနာက္သားတိကိုမွာခ်င္ေရ...။

ငါ့ပိုင္ ကံၾကမၼာကိုမပိုင္ေရ လူ
ငါ့ပိုင္ အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္မၾကည့္ခေရ လူ
ငါ့ပိုင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ကို မခ်စ္ေတ လူ
ငါ့ပိုင္ ကိုယ့္စံကိုယ့္ဟန္ကို မျမတ္ႏိုးခေရ လူ
ငါ့ပိုင္ ဘ၀တထြာေခ်မွာ အဆီယစ္ပနာ အမ်ိဳးကိုပစ္ခေရ လူ
ငါ့ပိုင္ ကိုယ္ပိုင္ေရႏိုင္ငံကို ျပန္ပနာမထူေထာင္ႏိုင္ခေရ လူ
ငါ့ပိုင္ ကိုယ့္၀ိဥာဥ္ကို ကိုယ္သစၥာေဖာက္ေတ လူ
ငါ့ပိုင္ ကိုယ့္သိကၡာကို ကိုယ္မေလးစားေရ လူ
ငါ့ပိုင္ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းနန္ ့ကိုယ္မလားခေရ လူ
ငါ့ပိုင္ ကိုယ့္စာပီစကားကို တန္ဖိုးမထားခေရ လူ
ငါ့ပိုင္ ….
ငါ့ပိုင္ ….
ငါ့ပိုင္ လူကို ရခိုင္သားလို ့မသတ္မွတ္လီပါေက့...။



ထူးျမတ္ခိုင္
၁၁၊၀၅၊၂၀၀၉